Μια καλημέρα από την Εύη…

 … κι από την Αθήνα, που ακόμα είναι ζαλισμένη από το χθεσινό ολόγιομο φεγγάρι…

Όποιος δεν πιστεύει στα παραμύθια σίγουρα δεν έχει ακούσει παραμύθια. Θα μεγαλώσει, στα σίγουρα. Θα ζήσει, το δίχως άλλο. Κανείς δεν θα καταλάβει ότι δεν νανουρίστηκε, δεν γέλασε, δεν τρόμαξε με μια ιστορία. Το ερώτημα είναι αν θα γεμίσει αυτό το μικρό κουτί όπου χωράνε όλοι οι θησαυροί του κόσμου.

Αυτό το κουτί το έχουμε όλοι μέσα μας. Κάποιοι άδειο, κάποιοι μισογεμάτο, κάποιοι ξέχειλο. Άλλοι το γεμίζουν με δύναμη. Άλλοι με χρυσά φλουριά. Άλλοι με αναμνήσεις. Υπάρχουν όμως κι αυτοί που το γεμίζουν πέτρες. Πέτρες ασήμαντες, που μιλούν και λένε τις πιο όμορφες ιστορίες. Κι είναι πολλές αυτές οι πέτρες: γκρίζες, καφετιές, πρασινωπές. Τετράγωνες, μακρόστενες. Τραχιές, λείες. Όλες όμως έχουν τη θέση τους στο μικρό κουτί.

Όταν κάποιος είναι λυπημένος, θα κρύψει στο κουτί του μια πέτρα τραχιά και γκρίζα. Όταν είναι χαρούμενος, μια λεία και πρασινωπή. Δεν φοβάται ν’ αγγίξει τις πέτρες. Απλώς μαθαίνει να τις διαλέγει και να τις αφουγκράζεται.

Έτσι είναι και τα παραμύθια, μικρές, ασήμαντες πέτρες. Τα συναντούμε στο δρόμο μας, τα ξεδιαλέγουμε και κρύβουμε στο μικρό κουτί της ψυχής μας όσα μας «μιλούν».

Καιρό πριν, ένας μάγος μου χάρισε μια πράσινη πέτρα. «Για να μην ξεχνάς ποτέ τα όνειρά σου...», είπε κι έφυγε μακριά.

Πήρα την ευχή του για συντροφιά. Τις ευχές όμως θέλω να τις μοιράζομαι, όπως και τα όνειρα.

Η πρόσκληση να σας συναντήσω από κοντά ήταν για μένα μεγάλη έκπληξη κι ακόμα μεγαλύτερη χαρά. Μ’ ένα μολύβι και μ’ ένα χαρτί, άρχισα ήδη να σημειώνω σκέψεις και ιδέες για να περάσουμε όμορφα και να χαρούμε τη γνωριμία μας.

Ελπίζω ότι την άνοιξη, η πράσινη πέτρα και μια κόκκινη κλωστή θα βρουν το σωστό δρόμο και θα με οδηγήσουν κοντά σας. Θα μαζευτούμε σε παρέες. Θα μοιραστώ μαζί σας παλιά παραμύθια από τις τέσσερις γωνιές του κόσμου, ιστορίες αγαπημένων συγγραφέων –ίσως και κάποιες δικές μου... Μπορεί συχνά να δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε για πολλά, το να μοιραστούμε όμως μια ιστορία είναι πιο εύκολο και πιο παρηγορητικό. Όσο μεγαλώνουμε, τόσο περισσότερο τις έχουμε ανάγκη.

Ας γίνουν οι ιστορίες αυτές ένα δώρο για πρόσωπα αγαπημένα και άλλα, υποψήφια ν’ αγαπηθούν. Έτσι, για να γλυκάνει λιγάκι η ζωή...

Η άνοιξη είναι ακόμα μακριά. Την περιμένω όμως από τώρα…

Καλή αντάμωση!

Εύη Γεροκώστα, παραμυθού, συγγραφέας

 Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012